اولین بار که کتاب را خواندم،حالم قابل توصیف نیست.
شنیده بودم بعضی ارادت خاصی به یک شهید پیدا کرده اند و حتی حاجت گرفته اند.من هم چنان جذب شخصیت آقا مهدی  شدم که خیلی وقت ها خودمانی و برادرانه همین آقا مهدی صدایش میکنم.
شهدایی هستند که جنازه دارند و مزاری،بعضی مفقود الاثر هستند یعنی اجسادشان شناسایی و پیدا نشده مثل شهید ابراهیم هادی که هنوز در کانال کمیل است،میگویند خودش دعا می‌کرده گمنام باشد.شهید باکری جاوید الاثر است،
آنسوی اروند مورد اصابت تیر مستقیم قرار گرفت و گروهی با قایق برای برگرداندن جنازه اش اقدام کردند که همه شهید شده در اروند غرق میشوند....
جنازه ای نیست که برگردد...
خاطراتش خواندنی است،فقط همین.