صد خاطره کوتاه از زبان دوستان و همراهان شهید باکری. 
کودک تر که بودم یکی از رفیق های شهیدم ایشان بود. آدم عجیبی است برایم. همه چیزش را دوست دارم. رفتارهایش را، صدای بم زیبایش و...
من او را به تربیت شاگردی مثل حاج قاسم سلیمانی می‌شناسم. عکس حاج قاسم و مهدی کنار دوستان شان زیباترین عکس است. عکسی از شهدای آسمانی. 
فکرش را کن! او تنها ۲۹،۳۰ ساله‌اش بوده و در آن زمین جنگ که از هرسو تیر و ترکش می‌آمده؛ او در یک ساعت قبل شهادتش به جای جنگ، بهشت را می‌بیند و به حاج احمد می‌گوید: بیا اینجا تا همیشه کنار هم می‌مانیم. چه می‌شود که آدم به اینجا می‌رسد؟! چه می‌شود که آدم این‌گونه خواستنی می‌شود برای خدایش؟! 
ان‌شاالله خودشان در قیامت دست‌مان را بگیرند و شفاعت مان کنند‌. آمین یا رب العالمین...
        

          اولین بار که کتاب را خواندم،حالم قابل توصیف نیست.
شنیده بودم بعضی ارادت خاصی به یک شهید پیدا کرده اند و حتی حاجت گرفته اند.من هم چنان جذب شخصیت آقا مهدی  شدم که خیلی وقت ها خودمانی و برادرانه همین آقا مهدی صدایش میکنم.
شهدایی هستند که جنازه دارند و مزاری،بعضی مفقود الاثر هستند یعنی اجسادشان شناسایی و پیدا نشده مثل شهید ابراهیم هادی که هنوز در کانال کمیل است،میگویند خودش دعا می‌کرده گمنام باشد.شهید باکری جاوید الاثر است،
آنسوی اروند مورد اصابت تیر مستقیم قرار گرفت و گروهی با قایق برای برگرداندن جنازه اش اقدام کردند که همه شهید شده در اروند غرق میشوند....
جنازه ای نیست که برگردد...
خاطراتش خواندنی است،فقط همین.