اگر عارف بگوید واقعیاتی را فهمیده ولی نمی تواند آن ها را بیان کند بی فایده است. چراکه می دانیم اگر او واقعاً چیزی می دانست، قادر به بیان آن می بود. یعنی قادر می بود به هر نحوی که شده نشان دهد چه گونه اصالت کشف او را با روش تجربی می توان تعیین کرد. همین واقعیت که شخص عارف نمی تواند آن چه «می داند» را عیان سازد... نشان می دهد که حالت شهود عرفانی او را نمی توان حقیقتاً حالتی شناختی دانست. از این رو عارف در شرح و بیان بصیرت هایی که دارد اطلاعی در خصوص عالم خارج به ما نمی دهد.