شیوۀ  جریان سیال ذهن که در اوایل قرن بیستم در داستان نویسی غرب شکل گرفت، تحولات مهمی در فرم و ساختمان و شیوۀ  روایت داستان ایجاد کرد. از مهم ترین ویژگی های داستان های جریان سیال ذهن عبارت اند از: بهره گیری از تکنیک های روایتی چون تک گویی درونی؛ حدیث نفس و دیدگاه دانای کل معطوف به ذهن شخصیت ها؛ وانهادن زمان خطی داستان های سنتی و جابجایی مداوم کانون روایت داستان میان لایه های ذهن و زمان عینی و ذهنی؛ استفاده از ترفندهای زبانی برای نزدیک کردن زبان داستان به زبان ذهن؛ دشواری یافتن معنا و مصداقی قطعی در داستان بر خلاف داستان های سنتی؛ شباهت زبان داستان به شعر ناب؛ و تغییر جایگاه نویسنده نسبت به موقعیت سنتی خود و حتی کنار رفتن نویسنده از صحنه  و مشارکت خواننده در تجربیات ذهنی شخصیت ها و فرآیند آفرینش داستان. هدف از تالیف کتاب حاضر، نقد و بررسی شیوۀ  جریان سیال ذهن در داستان نویسی ایران و نیز بررسی زمینه ها و تاریخچۀ  پیدایش این شیوه در غرب و ویژگی های آن در آثار نویسندگان غربی است.