گزارش روله درباره ی یوهانس بشر، معروف به ارفئوس استالینیسم، و اگون اروین کیشن، تواناترین روزنامه نگار مدافع مارکسیسم، عالی است. قرائت ظریف روله از آثار آنا زگرس آشکار می سازد که چگونه آن هنرمند در سیر تحول رمان هایش با نیمه راست ها و نیمه دروغ های (رئالیسم سوسیالیستی) به سازش می رسد. نقش ایده های مارکسیستی در رمان های تاریخی هاینریش مان با بحث های روله به خوبی روشن می شود. با مطالعه ی فصلی کاملا مستند مشاهده می کنیم که اختلاف نظر هاینریش مان و توماس مان از دیالکتیکی به مراتب وسیع تر حکایت دارد _ یعنی رویارویی ذهن و اندیشه ی آلمانی با کشش ناسیونالیسم راست از یک سو و انترناسیونالیسم رادیکال از سوی دیگر.آن چه در این جا زندگی هنرمندان مختلف را به یکدیگر می پیوندد، مرگ غیر طبیعی و نابهنگام است. صدای شاعران و درام نویسان و منتقدان آلمانی یکی پس از دیگری با تبعید یا قتل یا خودکشی خاموش می شود. با خواندن سرنوشت اوسیستکی، موهزام، کورنفلت، تئودور ولف، فریدل، تولر، هازنکلور، ارنست وایس، و اشتفان تسوایگ پی می بریم که ادبیات به راستی خطرناکترین پیشه هاست.