ما هرچیزی را از منظر خود می نگریم و «منظر خود» یعنی منظر یا پنجره ای که به نحو عمیق و انفکاک ناپذیری توسط شیوه زندگی مان تدریجا شکل گرفته، تقویم شده است. آیا توجه کرده ایم که ما عموما منظر خود را حقیقی و درست میدانیم و به علاوه، آن را عقلانی میشماریم هر چیزی را میتوان از منظرهای مختلف نگریست. و هر منظری امور و چیزها را نحوی و گونه ای متغایر یا متعارض می نمایاند. از خود سوال کنیم: منظر ما چه نسبتی با تعلقات و آمال و امیال ما دارد نیز، بر چه اساسی یا با توجه به کدام موازین، منظری را عقلانی بدانیم آیا ما ابتدا منظری اختیار میکنیم و سپس موازین عقلانیتی را اختیار میکنیم و سپس منظری موافق و سازگار با آن موازین برمیگزینیم آیا اساسا ما منظر خود و موازین عقلانیت خود را اختیار میکنیم در صورتی که چنین باشد، آیا برایش گزینش و اختیار خود استدلال میکنیم آیا میدانیم استدلال یعنی چه؟ آیا برای پذیرش دلایل، معیار و میزانی داریم؟ آیا هنگام پذیرش یا رد دلیلی به موازینی متوسل میشویم؟ آیا برای اخذ و اختیار موازین رد و پذیرش دلایل، به موازینی متوسل میشویم؟ اگر آری؟ آیا برای اخذ و اختیار این موازین به موازینی در سطحی ژرف تر یا فروردین تر متوسل و متکی میشویم؟ اگر آری، آیا برای اخذ و اختیار آن موازین ژرف تر، به موازینی بازهم ژرف تر و فرودین تر متوسل میشویم آیا این سیر ظاهرا بی انتها، عاقبت الامر با توسل به موازینی متوقف میشود؟ اگر آری، این موازین واپسین بر چه اساس و مبنایی یا با توجه به کدام موازین اخذ و اختیار میشوند؟