فرانکو مورتّی در این کتاب به کمک مجموعهای از نقشهها نشان میدهد که چگونه جغرافیا در رمانهای قرن نوزدهم به قالب داستان درآمده است و، در مقابل، داستانها چگونه جغرافیا را میسازند. پاریس بالزاک، لندن دیکنز و دشتهای اسکاتلند در رمانهای اسکات همگی از نو در قالب نقشه جان میگیرند و قلمرو رمانهای پیکارسک اسپانیایی، رمانسهای آفریقای استعمارشده و رمانهای اندیشهمحور روسی در کنارشان ترسیم میشود. در این پژوهش مبتکرانه و پیشگام بهروشنی میتوان دید که مکان یا جغرافیا چگونه میتواند قهرمان گمشدهی مطالعات ادبی باشد. این دستاورد فوقالعادهی انتقادی لذت بصری را با موشکافی نظری درمیآمیزد و اثری به دست میدهد که در آن بار معنا با احساس و شور با مفهوم تلاقی کرده است. اومبرتو اکو دربارهی اثر هموطن خود میگوید: «مورتّی، با نوعی ظرافت نظری، از ما دعوت میکند تا نقشه را نه بهمنزلهی راهحلی فراگیر، بلکه بهمثابهی ماشین تولید ایده به کار بگیریم.»