احساسات دردناک، عزت نفس را فرسوده می کند. ممکن است ما با حس سرمستی و سرور از خواب بیدار شویم؛ اما تنها در عرض چند ثانیه با دیدن یک اخم یا با تجربه کردن یک ناکامی یا شکستِ جزئی، غمگین شویم و شاید هم این غم تا پایان روز ادامه داشته باشد. ممکن است که ما مطالعات زیادی را در زمینه های بهبودِ رفتار و انگیزه و افزایش روحیه انجام داده باشیم و در مورد این مسائل بصیرت، اطلاعات، پیش بینی و بازنگری هایی هم داشته باشیم؛ ولی هنگامی که شخصی ما را عصبانی می کند یا غمی بر ما فرود می آید، تمامی این اطلاعات ظرف مدت چند ثانیه، محو و ناپدید می شوند. در چنین مواقعی احساسات، تمامی وجود ما را دربرمی گیرد و باعث می شود که ندای درونی عقل و منطق به ما نرسد؛ ندایی که می تواند ما را امیدوار کند و به ما اطمینان بخشد که زندگی مجدداً می تواند خوب و مطلوب شود. اکثر ما با علائم این وضعیت آشنا هستیم.