شبیه خوانی، نمایشگاهی از همه هنرهای نمایشی ایران است و طبعاً از همه فنون نمایش های پیش از خود استفاده می کند. این فنون، گاهی در متن و گاه در اجرا، زمانی در صحنه آرایی و حتی در تمرین قابل تشخیص است. از جمله شبیه خوانی، از قراردادهایی همچون حرکت انگشتان دست تعزیه گردان با قراردادهای نمادینی در صحنه آرایی و کلیشه های متنی همچون، پیشگویی یا گفتگوی دیالکتیک سود می برد. در این مقاله حد المقدور این فنون ارائه شده است.