می توان آثار ادبی ـ به خصوص قصه های نویسندگان کشورمان ـ را در دو بخش مکان و دیگرمکان بررسی کرد. اما از آن جا که بخش اعظم قصه نویس را قصه هایی معطوف به مکان (مکان زمان: طرح و توطئه، شخصیت و زمینه) و (امکان زبان: لحن و سبک) و به طور کلی تاکید و توجه به طرح و توطئه و بعد علت و معلول، تشکیل می دهد، کفة مکان نسبت به کفة دیگر مکان که شامل الگوی قصه می شود، سنگین تر است. اما باید پذیرفت، همان اندازه که به مکان زمان مند باید معتقد بود، باید زمان مکان مند را نیز باور داشت. از این رو می توان گفت که نگاه و توجه در اولی معطوف به طرح و توطئه و در دومی به الگو است؛ همان عنصری از قصة مکان که به ما امکان می دهد اثر ادبی را افزودن و تداوم بدانیم و باور کنیم. کتاب حاضر مطالعه ای در شناخت قصه نویسی در ایران است. فصل اول به عنصر «ناگهان» در قصة امروز اشاره دارد. در فصل دوم به عنصر لحن، مشبک سازی، مکان و دیگر مکان توجه شده است و فصل سوم نیز به بررسی چند کتاب اختصاص دارد.