در بیست و هشتم صفر سال 422 هجری، وقتی حسنک، وزیر مغضوب غزنویان، را در بلخ به پای چوبه دار می بردند او را از «کران بازار عاشقان» گذر دادند...از تاریخ، تاریخی که بیشتر شرح ماجرای کشتگان و کشندگان است. انتظار نمی توان داشت که از عشق و سودای عاشقان سخن بگوید جز به اشارتی در حاشیه مرگ و زندگی امیری یا وزیری، بی گمان اگز حسنک وزیر بر دار نمی رفت یا ماجراهای دیگری از این دست رخ نمی داد. امروز نمی دانستیم که در اوایل قرن پنجم در بلخ بازاری بوده است به نام عاشقان!شاید بیهوده باشد که بپرسیم: چرا بازاری بدین نام وجود داشته است؟ آیا عاشقان هم صنفی بوده اند با پیشه خاص؟ اگر نه، نامشان چرا باید قرین بازار باشد؟به هر تقدیر، از «بازار عاشقان» بلخ اگر جز نامی نمانده است، توان گفت که عشق خود بازاری داشته است پر رونق به درازای تاریخ. گذری، هر چند به شتاب، بر بساط این بازار و سوداگران آن شاید رخنه ای باشد به راهی که هیچکس کرانه نیست.