یک آقایی به نام ابن مالک اهل اندلس (اسپانیا) میاد کل دستور زبان عربی رو در هزار بیت شعر تنظیم میکنه. (از این اداهای قدیمیا، که مثلاً میگفتن ما خیلی بلدیم) بعد یکی از اون بدتر به نام سیوطی میاد روی این هزار بیت شرح مَزجی میزنه. شرح مَزجی چیه؟ یه چیز ادایی تر. میان بدون اینکه متن اصلی رو تغییر بدن فقط با اضافه کردن جملات و کلمات خودشون لا به لای کلمات متن اصلی اون متن رو شرح میدن. 

این کتاب الآن به هیچ وجه نمیتونه یک کتاب آموزشی تلقی بشه. حالا فکر کنید این کتاب رو که البته منکر ارزشی ادبی‌ش نیستم، سالهاست به عنوان کتاب درسی در حوزه علمیه قرار داده اند. کلی کتاب خوب نحوی به زبان عربی هست که به خوبی میتونن جایگزین این کتاب بشن ولی این اتفاق نمیفته. چرا؟ چون یکسری شبه استاد در حوزه های علمیه هستند که نونشون از ابراز فضل در قالب تدریس خط به خط این کتابها درمیاد.