چگونه باید با مردم سخن گفت تا بتواند به نحوی دیگر،متفاوت با آن چه که به آن خو کرده اند.به زندگی بیاندیشند؟تئاتر که کامل ترین هنرهاست.با قدرتی غیر قابل قیاس،به این پرسش پاسخ میدهد.امروزه با آن که تئاتر  همچنان زنده است و در همه جا به اجرا در می آید.اما از دو سو در معرض تهدید  است: از یک طرف به سوی صنعت سرگرمی کشیده می شود تا بدل برآیندی از آرا و تفکر غالب شود،و از سوی دیگر به این بهانه که می خواهند تئاتر را به سرچشمه های اصلی اش باز گردانند.بی پروا،آن را به سمت شالوده شکنی های جسورانه،غلط و بی محتوا می برند.پرسش این است که چگونه می توان تئاتر را به ذات و قدرت واقعی آن باز گرداند؟با از سر گرفتن گفتگوی چند هزار ساله ی تئاتر و فلسفه.زوج کهنی  که از زمان  افلاطون تا کنون  از هم جدا نشده اند؛آلن بدیو،فیلسوف معاصر  و نیکولا  ترونگ نویسنده ی روزنامه ی لوموند،به گفت و گو با یکدیگر و ارائه ی دیدگاه های  تازه پیرامون این هنر بنیادین  می پردازند و به نحوی درخشان به ما یاد آوزی می کنند که تناترها ما را هدایت می کند.زمانی که به ارزش و کاربردهای آن پی می بریم دیگر نمی توانیم آن را که یکی از قطب نماهای زندگی ست کنار بگذاریم.آلن بدیو از پر آوازه ترین فیلسوفان معاصر است. او رمان و نمایشنامه هم می نویسد و به عنوان متفکری متعهد و خستگی ناپذیر،در بحث های اجتماعی شرکت می کند.نیکولا ترونگ روزنامه نویس است. او هر ساله،هم زمان با جشنواره ی تئاتر آوینیون،سلسله گفت و گوهایی را تحت عنوان  تئاتر ایده ها پیرامون مباحث  مختلف تئاتر ،برگزار می کند.