ادموند هوسرل ( 1938-1895م) اندیشمندی بزرگ و دشوار فهم است. او، به منزلة بنیاد گذار پدیدار شناسی ، تأثیر به سزایی بر فیلسوفان قرن بیستم داشته است، با این وجود، خود در فلسفة قاره ای کم تر مورد توجه قرار گرفته و بیش تر به عنوان پیشگام هایدگر، گادامر، لویناس، سارتر، ریکور، دریدا و دیگر فیلسوفان اروپایی در نظر گرفته شده است. کتاب حاضر در سال 1913 به نگارش در آمد و در 1939 به چاپ رسید و در میان آثار دیگر هوسرل، از اهمیت خاصی برخوردار است، چرا که، « یک شاهد تاریخی از خود تفسیری خاص از پدیدار شناسی هوسرل» است. کتاب از سویی، خواننده را از رهیافت  های گمراه کننده ای که مانع از فهم پدیدار شناسی می شوند بر حذر می دارد و از سوی دیگر موضوعات مهم پژوهش های منطقی را برجسته می سازد. به واقع این کتاب برای درک بهتر سوء برداشت های کتاب عظیم دیگر هوسرل به نام «پژوهش های منطقی» به نگارش در آمده است و برخی موضوعات آن عبارت اند از: ضرورت پیش گفتاری آمادگر بر معنای اثر، پژوهش های منطقی و جامعة فلسفی، ردّ اتهام افلاطونیسم، پژوهش های منطقی هم چون یک پیشرفت مهم، بحث انتقادی دربارة ماینونگ و ....