همه‌ی آدم‌ها از یک جایی به‌بعد، دنبال عنوان می‌گردند. یکی دوست دارد مهندس باشد، یکی دکتر و یکی هم رئیس. خیلی‌ها هم دنبال عنوان شغلی نیستند. ولی باز دنبال یک موقعیتی هستند که برایشان عنوان بیاورد که تا یک نفر اسمشان را می‌شنود، اولین چیزی که به ذهنش می‌آید همان کلمه باشد. اما بعضی از عنوان‌ها با دخالت تقدیر روی پیشانی‌ات می‌نشیند. عنوانی مثل «فرزند طلاق» که با نگاه آشنا و غریبه روی‌ سرت سنگینی می‌کند. کتاب «دال بُر» روایت زندگی آدم‌های «فرزندان طلاق» است. دو کلمه‌ای که به اندازه نفس‌هایی که این بچه‌ها کشیدند، روی زندگی‌شان اثر می‌گذارد. مثل زندگی فائزه، فریبا و فرزاد در کتاب «دال بُر».