اگر در مورد هایدگر مطالعه‌ی نسبتا جدی داشتید حتما این کتاب رو بهتون توصیه می‌کنم.
شناخت یکی از مهمترین آبشخورهای فکری هایدگر (با وجود اینکه خودش تمایلی به اینکه ما این آبشخور را بشناسیم نداره) برای فهم اندیشه‌ی او بسیار راهگشاست.
        

          از معدود کتاب‌های فلسفی‌ای که زمین نمی‌گذاری و یک‌باره می‌خوانی. راینهارد مای که حقوقدان هم هست در این اثر تحقیقی خود که ادعا می‌کند شروع کنندهٔ جریان جدیدی در هایدگرپژوهی‌‍ست با کنار هم قرار دادن نوشته‌ها و مصاحبه‌ها و گفته‌های هایدگر و شاگردان و هم‌مجلسانش تأثیر آموزه‌های چینی و ژاپنی، علی‌الخصوص دائو ده جینگ، را در اندیشه‌ی هایدگر بررسی می‌کند. کتاب از زبان آلمانی ترجمه شده و با ترجمهٔ انگلیسی اثر تطبیق داده شده است. اگر کمی اهل فلسفه و هایدگرپژوهی باشید کتابی خواندنی را در مقابل دارید. کتابی که نشان می‌دهد هایدگر وام‌دار اندیشه‌های آسیای شرقی است؛ نه غرب.

«زبان انسان تنها هنگامی در جایگاه خود است که به واژه درآید. و وقتی در جایگاه خود قرار گیرد، بر امکان دسترسی به منابعی پنهان اشاره دارد.»

مارتین هایدگر (GA 13:33)