مهرداد بهار، با انتشار کتاب اساطیر ایران در سال 1351 در حقیقت گام نخستین را در امر بررسی اساطیر ایران برداشت و پژوهشی را آغاز کرد که هنوز هم با این میزان ژرفا و وسعت و نظم و دقت نظر کسی جز خود وی بدان نپرداخته است. اما حاصل مطالعات و پژوهش های بعدی وی که بنا بود به شکل پاره ی دوم کتاب پژوهشی در اساطیر ایران (1362) درآید ناتمام ماند. کتاب حاضر مشتمل است بر دو پاره یا دو جلد. پاره ی نخست که خود حاوی سه فرگرد «آفرینش، مردم و فرجام» است، دربر گیرنده ی برگردان فارسی گزیده هایی از متن های فارسی میانه ی "بندهش"، "روایت پهلوی"، "دینکرد هفتم"، "گزیده های زادسپرم"، "زند وندیداد"، متن های پهلوی و "ارداویرافنامه" است که از تصویر آفرینش، مردم و پایان کار گیتی در ذهن نیاکان ما سخن می گویند. فرگرد آفرینش در دوازده بخش، فردگرد مردم در هفت بخش و فرگرد فرجام در چهار بخش تنظیم شده است. پاره ی دویم کتاب دربرگیرنده ی دو بخش «اسطوره چیست» و بخش ناتمام «سرزمین و مردم» است.