«ابومحمد مشرف الدین مصلح بن عبدالله بن مشرف»، متخلص به «سعدی» (۶۰۶ – ۶۹۰ ه.ق) شاعر و نویسنده پارسی گوی ایرانی است. اهل ادب به او لقب «استاد سخن»، «پادشاه سخن»، «شیخ اجل» و حتی به  طور مطلق، »استاد» داده اند. او در نظامیه بغداد -که مهم ترین مرکز علم و دانش جهان اسلام در آن زمان به حساب می آمد - تحصیل و پس از آن به  عنوان خطیب به مناطق مختلفی نظیر شام و حجاز سفر کرد. سعدی سپس به زادگاه خود، شیراز، بازگشت و تا پایان عمر آنجا اقامت گزید. آرامگاه وی در شیراز واقع شده  است که به «سعدیه» معروف است. در این کتاب، سعی شده تا در یک مقدمه و هشت گفتار، دانسته هایی از حیات سعدی شیراز که وجه تاریخی قوی تری نسبت به سایر موارد دارد، ارائه و بررسی شود.