پایگاه عظیم الدوره عراق ، در آتش می‌سوخت و هواپیمای شماره ۲ شادمانه به سوی وطن باز می‌گشت.

اما عباس ، خلبان هواپیمای شماره ۱ ، روحی ناآرام داشت .

بمب‌هایش را رها کرده بود.

هیچ گلوله‌ای در مخزن جنگنده نداشت.

به هدف ناتمامش می‌اندیشید ؛

به آنچه ، شب قبل با خودکار قرمز ، بر روی نقشه کوچک جیبی‌اش ، علامت زده بود ...

و حالا ساختمان اجلاس سران غیر متعهدها ، چون کوهی استوار در برابرش خودنمایی می‌کرد.

عباس زیر لب زمزمه کرد

"به نام خدا ، به نام وطن ، به نام آزادی"

پرنده آهنین بالش ، غرش کنان به سوی ساختمان اجلاس پیش می‌رفت ...

فقط یک مایل مانده بود ؛

عباس چشمهایش را بست ...

او بمبی در کابین بود.