پس از سه ساعت پارو زدن مانند برده های قایق های پارویی بزرگ، فاصله مان از جزیره تنها به اندازه ی یک کف دست کاهش یافته بود. قلعه ای که اولین بار چند هفته ی پیش چشمم به آن افتاده بود و با پرتگاه احاطه شده بود اکنون بسیار شکننده و آسیب پذیر به نظر می رسید، و مانند تکه ای از سنگ بود که در خطر از بین رفتن توسط موج های دریا قرار داشت.اِنوخ که در قایق کناری ما ایستاده بود فریاد زد: «نگاه کنید! جزیره دارد ناپدید می شود!»طیفی از مه جزیره را پوشاند و آن را از دیده ها محو کرد. ما دست از پارو زدن کشیدیم و ناپدید شدن آن را تماشا کردیم.