داستان گفتن در نهایت فرایندی درونی در حالتی ناهوشیار یا نیمه‌هوشیار است. و برای یافتن داستان‌ها باید پر و بال تخیل و شهود را گشود و اختیار قلم را به دست نیرویی برتر داد. نیرویی که در غیاب ذهن استدلالی و منطقی نویسنده، او را به جهانی یکسر تازه و ناشناخته می‌برد. کتاب حاضر برای کمک به این کار نوشته شده و سفری اکتشافی است که با انضباط و فن ایجاد شده است. هر چند با فن است که الهامات خامِ اولیه به هنر بدل می‌شوند. اما داستانگویی به همان اندازه که بخشی از گذشتۀ ماست، بخشی از ساختار ژنتیک ما را نیز تشکیل می‌دهد.

کاترین آن جونز متولد 13 آوریل 1944، نمایشنامه‌نویس، فیلمنامه‌نویس و فارغ‌التحصیل کارشناسی ارشد روان‌شناسی از مؤسسه تحصیلات تکمیلی Pacifica است . جونز پس از بازی در بیش از پنجاه نمایش در داخل و خارج از برادوی، از کمبود نقش‌های خوب برای زنان ناامید شد و شروع به نمایشنامه نوشتن کرد. او در نیواورلئان بزرگ شده و به گفتۀ خودش: «همواره شنوندۀ داستان‌های زنان بودم. مادربزرگم دوستانش را برای محفل لحاف دوزی به خانه دعوت می‌کرد و آنها دایره‌وار می‌نشستند و روی یک لحاف کار می‌کردند و تکه‌ها و قطعاتی از مواد را به یک کل ماندگار می‌دوختند.» کاترین آن جونز در اکثر نمایشنامه‌ها و نوشته‌هایش به دنبال رسیدن به جوهر احساس است که از زندگی و آدم‌های واقعی الهام گرفته شده است.