کتاب حاضر، پیرامون پساساختارگرایی و تحلیل فرهنگ و هنر نوشته شده است. این کتاب که با مجادله ای درباره  مسئله  معنا میان آلیس و هامپی و دامپتی در داستان لوییز کرول آغاز می شود، به استدلال هایی می پردازد که پساساختارگرایان به مدد آن ها نظریه های سنتی درباره  زبان و فرهنگ را به چالش می کشند. کاترین بلزی در کنار بحث در مورد چهره های شناخته شده ای همچون بارت، فوکو، لکان، کریستوا، لیوتار و ژیژک، مثال های مناسبی از ادبیات، هنر، فیلم و فرهنگ عامه را با شکسپیر و تونی موریسن ترکیب می کند تا تبیینی پساساختارگرایانه از معنای انسان بودن ارائه دهد.