کی یرکگارد (1813-1855 م) و محمد اقبال لاهوری (1877-1938 م) هر دو، شخصیت های برجسته ای هستند که یکی در غرب و دیگری در شرق، سعی مدام در پرورش بینشی موحدانه داشته و کوشیده اند تا معرفت را با محبت و ایمان، دین را با علم، و الاهیات را با تمامی حوزه های عقلانی پیوند دهند. بخصوص در عصری که فرایند بی حرمت ساختن معارف به دژ اهل ایمان یعنی دین هم رسیده است و قدم نهایی را در این طریق هگل برداشته که حاصل تبدیل تمامی فرایند کسب معرفت به قالب سه مرحله ای دیالکتیک بوده و به این ترتیب دنیای ایمان را به کلی از زمینی که آدمیان اندیشیده بر آن جای داشتند، جدا ساخته است. کی یرکگارد معروف ترین فیلسوف دانمارکی و از منتقدان اصلی عقل گرایی هگل به شمار می رود. او به شدت طبق آیین لوتری تربیت شد و پیوسته مستغرق موضوعات دینی بود که هم در الاهیات و هم در فلسفه به مطالعه پرداخت. در واقع اقبال و کی یرکگارد دو پایة استوار پل تفکر میان شرق و غرب هستند. کتاب حاضر، تحقیقی تطبیقی است در آراء و افکار اقبال و کی یرکگارد در حوزه های جست وجوی حقیقت مطلق، عشق و زیبایی، و عقل و عشق.