در #فیلم و #سریال‌ها زیاد دیدیم که روح متوفا با کیفیت تصویری عالی مقابل افراد خانواده ظاهر می‌شه و گاه حتی باهاشون حرف هم می‌زنه.
یک بار یکی از دوستانم می‌گفت چرا پس روح پدر من با این کیفیت ظاهر نمیشه؟
آوردن #روح افراد به #جهان #داستان و فیلم یک مسئله فراگیره، مخصوصاً فیلم. اما معمولاً مخاطب نمی‌پذیره این حضور رو. البته وارد کردن روح در فیلم راحت‌تره تا داستان. در داستان باید خیلی حرفه‌ای‌تر وارد شد. کاری که مریم ساحلی در کتاب #مردگان_راوی کرده. در همون اول داستان متوجه می‌شیم که راوی روح بعضی‌ها رو می‌بینه.  سایه‌ی این ارواح دست مخاطب رو می‌گیرند و اون رو به جهان داستان می‌برند. به گذشته‌های شخصیت اصلی سرک می‌کشند و در حال با او همراه می‌شن. این چند تا روح قصه‌هایی دارن که پازل‌وار جهان داستان رو کامل می‌کنه. حضور ارواح از دل داستان بیرون نمی‌زنه و کاملاً باورپذیره. مخصوصاً که در یک‌سوم پایانی داستان علت‌مند هم می‌شه.
لوکیشن داستان بندر انزلیه.  مرطوب بودن این شهر به رازآلود بودن داستان کمک کرده.
نثر کتاب عالیه مثل کارهای قبلی #مریم_ساحلی. یک نثر نسبتاً #فاخر و البته روان.
پ.ن نگران نباشید. حضور #ارواح #مردگان داستان رو ترسناک نکرده. حتی شاید یک #شاعرانگی هم داشته باشه.
        

          "مردگان راوی" نوشتهٔ مریم ساحلی حدود ۱۰۰ صفحه توسط نشر نیستان به چاپ رسیده است. شاید بشود گفت در چند ماه اخیر یکی از بهترین کتاب هایی بود که  خوانده‌ام. روایت داستانی از دختر پرستاری به اسم گلبهار که مردگان را می‌بیند و می‌شنود! اما نویسنده از این فرصت نه برای نوشتن رمانی ماورایی و ترسناک بلکه برای بیان اتصال زندگی قبل و بعد از مرگ استفاده کرده است آن هم با تصویرسازی های درست، به جا و زیبا یا شاید هم بشود گفت خیلی زیبا...
همراه گلبهار می‌شوی و صدای آفاق را از آن دنیا می‌شنوی، دنیایی که پیوستگی اش با حالِ ما آدم‌های به اصطلاح زنده، هم زیباست و هم قابل تأمل.