من همیشه از نمایشنامه خوندن فراری بودم تا بالاخره تصمیم گرفتم از یه جایی هم که شده شروع کنم. این کتاب کوتاه رو انتخاب کردم اما انگار فقط به ظاهر کوتاه بود! هر پاراگرافش رو بارها خوندم تا بتونم یک مفهومی ازش بفهمم و خب بی شک از کتابایی بود که انگار باید بزرگتر میبودم تا بفهممش ولی با این حال سختیش رو دوست داشتم. حالت سیاسی داشت و نقد های زیبایی درونش داشت جوری که دلم میخواست همه جاش رو خط بکشم اما در نهایت به یک نشانک اکتفا می کردم. در عین توهم و خیالات نویسنده سمت و سوگیری عمیقی داشت.