یکی از مقدمه‌های ورود به علم «تاریخ» آن علم است. «تاریخ فلسفه» از این جهت معنا پیدا می‌کند. تلاشِ کتاب‌هایی با این موضوع اینست که جغرافیایی از فکر فلسفی در قالَب زیستِ فیلسوفان ارایه دهد. اینجا البته مسأله‌ای مطرح می‌شود که کتاب‌هایی مانند همین کتاب امیل بِریِه یا دروۀ تاریخ فلسفۀ کاپلستون، به‌واقع، تاریخ فلسفه نیستند، بلکه تاریخ فیلسوفان است. اگر کسی ادعاءِ این را دارد که در پی تاریخ فلسفه است باید به مسائل و دشواره‌های فلسفی بپردازد، چراکه چنان مسائلی سزاوار عبارتِ «تاریخ فلسفه» است. از این نوع تدقیق‌ها که بگذریم کتاب‌های تاریخ فلسفۀ مرسوم در کنار حُسن‌هایشان یکی دو عیب هم دارد. حُسن‌ها را باید در بررسی موردی هر کتاب بررسید اما عیب‌هایشان غالباً مشترک است. کتاب‌های مانند کتاب حاضر و دورۀ تاریخ فلسفۀ کاپلستون یک مولف دارند، مولفانی که معمولاً مورخ اندیشه‌های فلسفی یا مورخ فیلسوفان هم نیستند، یا استاد فلسفه‌اند یا مانند کاپلستون در اصل کشیش‌اند. به همین دلیل است که ارزشِ علمیِ چنین کتاب‌هایی غالباً چنان نیست که بتوان بدان‌ها ارجاع داد یا مرجع مورد اطمینانی برای دانشجویان کارشناسی نیست تا اندیشه‌های فلسفی را فرا بگیرند. ازاین‌رو توصیه می‌شود از همان آغازِ آموزش یا با مسائل یا با کتاب‌های فیلسوفان درگیر شوید.
با این حال برخی کتب تاریخ فلسفه راهنمای خوبی‌اند که بسیار راهگشا است. مثلاً برای کسانی که می‌خواهند بدانند افلاطون سیاست را در چه کتاب‌هایی گفته است یا مغز حرفش چیست این کتاب‌ها کمک می‌کند. یکی از کتاب‌هایی که در حد قابل قبولی راهگشاست کتاب تاریخ فلسفۀ امیل بریه، مورخ فرانسوی فلسفۀ است. معمولاً کتاب‌های تاریخ فلسفۀ یونان چهار بخش دارند. بخش اول، به فیلسوفان پیشاسقراطی و نخستین آموزه‌های فلسفی می‌پردازند. مرسوم است که سقراط را خط‌کشی برای تقسیم فیلسوفان در یونان می‌دانند. ازاین‌رو، فیلسوفان پیشاسقراطی (که معمولاً از عدد انگشتان دو دست بیشتر نمی‌شوند) در همۀ کتاب‌های تاریخ فلسفه مشترکند. بخش دوم، به سقراط و اندیشه‌های او پرداخته می‌شود. بخش سوم و چهارم، که معمولاً بیشترین حجم این کتاب‌ها را دارد، مختص به افلاطون و ارسطوست. همانطور که احتمالاً همه می‌دانید، بیشتر فلسفه‌های بعد از این دو متاثر از آن‌هاست. حتی نه فقط فلسفه بلکه این دو متفکرانی‌اند که سوالاتی بنیادین را مطرح کردند که همچنان در علوم مختلف زنده است (البته ناگفته نماند که آن‌ها در این سوالات وام‌دار گذشتگان‌شان نیز هستند). برای مثال در هنر نمی‌توان از نمایشنامه گفت و از افلاطون سخنی به میان نیاورد. البته تاریخ فلسفه بریه به سوالات افلاطون و ارسطو یا علوم و فنونِ غیرفلسفی‌ای را که به آن وارد شده‌اند نیاورده است، طبیعی است، چون هدفِ آن‌ها در نظر قرار دادن جنبۀ فلسفی‌شان است.
کتاب را پنجاه سال پیش علیمراد داودی از فرانسه به فارسی ترجمه کرده است. متنِ کتاب با آنکه هم قدیمی است و ترجمه‌اش هم قدیمی است شاید اندکی سخت بتوان با آن راه آمد (البته زمانِ دانشجویی ما همین هم غنیمت بود). امروز البته کتاب‌های به‌روزتر و بهتری در این حیطه به بازار آمده است، کتاب‌هایی که حاصل کار چندین نفر است و حتی هر فیلسوف را چندین نفر بررسیده باشند، چنان کتاب‌هایی بهتر، کارآمدتر و خوشخوان‌تر است.