از همان صفحه­ی اول، خواننده چگونه شعر بخوانیم درمی­یابد که سرانجام، کتابی نوشته شده که می­خواهد به این اتهام ادریان میچل {شاعر انگلیسی} پاسخ بدهد: «بیش­تر آدم­ها به این دلیل بیش­تر شعرها را نادیده می­گیرند.» ایگلتون خود را «نظریه­پردازی ادبی با گرایشات سیاسی» می­داند. دستاورد چشمگیر این کتاب اثبات این موضوع است که نظریه­پردازانی از این دست تنها کسانی هستند که می­توانند نشان دهند که شعر به راستی در پی چیست. ایگلتون، از طریق مجموعه­ای از خوانش­های درخشان و موشکافانه از ییتس و فراست و آودن و دیکنسون- که طوری در دل کاکردهای نقد تدوین شده­اند که احتمالا تشریح آن فقط از عهده­ی او برمی­آید، نشان می­دهد که نظریه­ی ادبی، اگر به طور جدی درک شود، چگونه می­تواند زمینه­ای برای درک شعر فراهم کند. این کتاب دفاعیه­ای حیاتی از شعر در زمانه­ی ما خواهد بود.»