در پانزدهمین شماره از این مجموعه، در خصوص منطق هرمنوتیکی هایدگر تصریح گردیده است: "غایت هرمنوتیک، ادراک قلبی و حضوری است که در مواجهه ی بی واسطه با حقیقت دست می دهد و نسبت به اثر هنری تفقه و درایت، حاصل می شود. رسیدن به این حضور، جز با انس و هم دلی ممکن نیست. در نظر هایدگر و تفکر زندآگاهانه ی او، انسان تنها موجودی است که میان حق و خلق سیر می کند: گاه رو به حق می آورد و در وحدت حقانی مستغرق می گردد و گاه رو به خلق می کند و در کثرت و غوغای خلق، گم می شود. او برای وجود خاص آدمی، دازین (Dasein) این سیر را به اگزیستانس و تقرر ظهوری تعبیر می کند و ذات آدمی و تفکر او را در این سیر متحقق می داند. اگر دازین رو به حق وجود کند، اگزیستانسش حقیقی و به عکس، اگزیستانسش مجازی خواهد بود. این دو مرتبه که فضای حقیقی و تعلقاتش خاص دازین است، با دراتی که دازین از وجود دارد و یا کسب می کند، ظاهر می شود. بنابراین هایدگر ذات بشر را در اگزیستانس (تقرر ظهوری) می داند. مقصد هایدگر از اگزیستانس، داشتن افتادگی وجود انسانی میان حق و باطل و سیر میان آن دو است. بشر که سیر میان حق و باطل می کند، لاجرم به ذات، اهل قرب و بعد است. از سویی در نظر هایدگر تفکر اصیل و حقیقی در ذات بشر است که در همین نسبت خاص با وجود ظاهر شده است. همان طوری که اگزیستانس برای دازین، حاکی از افتادن میان حق و باطل و سیر میان آن دو است، دازین سیر دیگری میان حضور و حصول یا اجمال و تفصیل دارد. این سیر را هایدگر، دور هرمنوتیک می خواند".