جان میلینگتون سینگ،زاده ی سال 1871 از نمایشنامه نویسان و شاعران سرشناس ایرلند به شمار میرود.آثار سینگ اغلب مورد انتقاد نشریات و منتقدان قرار داشت،اما در سال 1907 و با نمایش دلاور سرزمین های غرب بود که موج اعتراضات تماشاکران در دوبلین به راه افتاد.این نمایشنامه،که از دید بسیاری بهتری اثر اوست،از جانب تماشاگران وقت،به دارا بودن تم قهرمان نمایی پدرکشی و نیز بد نام کردن زنان ایرلندی متهم شد،سینگ به همراه ییتس و لیدی گرگوری از بنامان احیای ادبی ایرلند بودند که دغدغه شان استفاده از افسانه های دیرین در جهت ستایش ملی گرایی در ایرلند بود.در این بین سینگ با وجود عمر کوتاهش توانست از این فرصت برای به جا گذاشتن میراث ادبی بهره برد.دانش سینگ از زبان گی لیک باعث شد وی چهار چوبی مخصوص به خود در نوشتن بیابد.این چهار چوب به همراه باز آفرینی افسانه های مردمی و جان بخشی به شخصیت های فولکوری از جمله ولگرد ها تعمیرکارهای دوره گرد،خانه به دوش ها و آهنگران،د فضایی رئالیستی الگوی نمایش های تئاتر آبی را بنا میکند الگویی که بسیاری از نویسندگان آینده ی ایرلند از جمله شان او کیسی،برندن بین،لنکس اورابینسون،و حتا ساموئل بکت بدان وام دارند.