ناصر فکوهی، انسان شناس و استاد دانشگاه تهران، تاکنون کتاب های بسیار زیادی را در حوزه انسان شناسی، به نگارش دراورده است. یکی از مهم ترین این کتاب ها، کتاب تاریخ اندیشه و نظریه های انسان شناسی است که به عنوان یک مرجع مهم در علم مردم شناسی ( یا به عبارتی همان انسان شناسی) مورد استفاده قرار می گیرد. 
یکی از مهم ترین بخش های هر علم و دانشی، بخش مرتبط با تاریخ و پیشینه ان علم در نزد عالمان آن دانش است. در علم انسان شناسی نیز، به همین شکل، یکی از شاخه های اصلی، حوزه ی نظریه است که به نقل از ناصر فکوهی، می بایست آن را پایه و اساسی لازم برای شکل گیری اندیشه ی انسان شناختی و چارچوبی ضروری برای تبیین روش شناسی های صحیح در پژوهش های این علم ( انسان شناسی) دانست. 
در ابتدای کتاب، ناصر فکوهی حکایت حوزه ی نظریه را در علم انسان شناسی، با پیش گفتاری آغاز می کند که به بررسی تفاوت بین علم انسان شناسی و جامعه شناسی پرداخته است. او پس از روشن کردن این مبحث که انسان شناسی از تمام لحاظ با جامعه شناسی متفاوت است، به سراغ تاریخ نظریات این علم می رود که هدف و مقصود اصلی این کتاب اوست.
نویسنده، مبحث تاریخ نظریات علم انسان شناسی را با بررسی اندیشه ی انسان شناختی در اعصار باستانی آغاز می‌کند که بخشی از آن را ادیان و بخشی دیگر را نظریات عالمان این قرون تشکیل داده است. با این حال باید در نظر داشت که اگرچه این اندیشه های باستانی، اندیشه هایی انسان شناسانه تلقی می‌شوند با این حال صاحبان این اندیشه ها به این مساله واقف نبودند.
پس از بررسی اندیشه انسان شناسی در اعصار باستانی، نوبت به توضیح اندیشه انسان شناختی در دوران قرون وسطی و عالمان این عصر می‌رسد که کسانی مانند اگوستین قدیس، آکویناس، جهانگردان، دانشمندان اسلامی چون ابن خلدون، ابن بطوطه و سایرین را در بر می گیرد. پس از آن، از نظریات انسان شناسانه مربوط به عصر روشنگری و انقلاب ها عبور می کند و تاریخچه این نظریات را در قرن نوزدهم و بیستم میلادی به بحث می‌گذارد. در پایان نیز، نگاهی مفصل به آخرین نظریات این علم در دنیای علوم انسان شناختی می پردازد.