دنبالش می‌گشتم. از این کتابخانه به آن کتابخانه، تلفنی و حضوری جویا می‌شدم. تا اینکه در کتابخانه باصفای شهرک امید یک نسخه از آن را پیدا کردم. 
می‌خواستم از آثار مرضیه نفری زمانی که نوقلم بود بخوانم. خواندم. از بعضی‌هایش خوشم نیامد و از بعضی‌هایش به‌قدری خوشم آمد که می‌خواستم بایستم و کف بزنم.
داستان اول که نامگذاری کتاب هم بر اساس آن شکل گرفته اصلاً قابل توجه نبود. به همین علت اگر قصد ادامه نداشتم شاید کتاب را کنار می‌گذاشتم. اما در این کتاب می‌توانید داستانهای نابی پیدا کنید. 
بالای کتاب تیتر زده است: آثار نوقلمان ادبی.
انجمن قلم ایران برای چاپ این کتاب همت کرده است. 
سبک داستانهای این کتاب رئال و اجتماعی است. قلم نویسنده روان و بدون تکلف است. از واژه‌های پرطمطراق خبری نیست. از توصیف‌های پرآب و تاب و فضاسازی‌های کشدار خبری نیست.
ظاهراً نسخه سال ۹۲ آن با سال ۹۸ متفاوت است. نسخه سال ۹۲، ۱۴۴ صفحه و نسخه سال ۹۸ ظاهراً ۱۱۲ صفحه است.
کمی طول کشید این کتاب را بخوانم. چون به نظرم داستان کوتاه را نمی‌توان مثل رمان گرفت و خواند. باید داستان به داستان، مثل چای جرعه جرعه نوشید. 
بنابراین می‌توانید این کتاب کم حجم را همراه داشته باشید و در مطب دکتر یا در اوقات مرده، حال و هوای خودتان را عوض کنید.

شاید عشق باشد شاید عادت را بخوانید.