موضوع کتاب حاضر، نقد زبان شناختی رمان است. نگارنده در این کتاب شیوة تازه ای برای تحلیل ادبیات داستانی منثور پیش می نهد که مبتنی بر سه نظریة اساسی است: دستور زبان گشتاری زایشی نوام چامسکی، زبان شناسی نقش گرای مایکل هلیدی و روایت شناسی ساختار باور تزوتان تودوروف و آلگیر داس گریماس. نگارنده می کوشد با استفاده از دستاوردهای جدید زبان شناسی، تعریفی تازه از مفهوم های سنتی مطرح در نقد داستان ـ نظیر پیرنگ، شخصیت پردازی، دیدگاه، درون مایه و سبک ـ به دست دهد. همچنین توجه ویژه ای دارد به مقوله هایی چون رابطة دیدگاه با جهان بینی نویسنده، ساختارهای گفتمانی رمان، مناسبت رمان و ساختارهای اجتماعی و مسئلة خلاقیت و عرف های داستان نویسی. در دو فصل نخست کتاب، شالودة نظری رویکرد نویسنده و اصطلاح های بنیادی آن شرح داده شده و سپس در فصل های بعدی مفاهیم گسترده تر شده اند و در بررسی قطعه   هایی از برجسته ترین رمان ها و داستان های کوتاه انگلیسی و آمریکایی به کار رفته اند.