سخن اصلی نظریه های جامعه شناسی هنر، محور بودن جامعه و اجتماع در تبیین ماهیت هنر بود. بر خلاف نظریه های «میمزیس» و «بیان» که در تعریف هنر محوریت مطلق را به هنرمند می دادند یا نظریه «فرم» و «تجربه زیبایی شناختی» که محوریت را به اثر، نظریه های جدید جامعه شناختی محوریت مفهوم هنر را اجتماع و یا جمعی از هنرمندان با عنوان «جهان هنر»، «میدان های هنر» یا نهادهای هنری می دانستند. بنیاد این نظریه ها بر این بود که اثر هنری با پذیرش نهادی از هنرمندان می  تواند اثر هنری محسوب شود. این نظریه ها گرچه به نوعی روشن نگری در باب ماهیت هنر می انجامید اما اغتشاشاتی نیز می آفرید. اغتشاشاتی که مولفه های برون هنری را در تبیین ماهیت آن دخیل کرده و ضد معیارهایی می آفرید که معیار تعین و تعریف آثار هنری می شد.