... ابراهیم گفت: «گاز ماشین رو بگیر زودتر از تنگه بریم بیرون.»
با حرف او اضطراف همه وجودم را فرا گرفت.
پیچ اول را که رد کردیم، ناگهان یکی از بچه ها به آن دو نفر که در کنار جاده راه می رفتند و پشتشان به ما بود اشاره کرد و گفت: «اینارو ببینید. لباساشون سبزه!»
با دیدن لباس سبز آنها برق از چشمانمون پرید. به فانوسقه و پوتین هایشان دقت کردیم. خدایا! چه می دیدیم؟! کجا آمده بودیم؟! باورمان نمی شد. آنها نیروهای عراقی بودند! همه آنهایی که جلوتر دیده و از کنارشان عبور کرده بودیم هم عراقی بودند. باور نکردنی نبود. ما از خط مقدم عراقی ها عبور کرده و در قلب دشمن قرار گرفته بودیم؛ آن هم سوار بر ماشین. نمی دانستیم چه کار باید بکنیم. نه راه پیش داشتیم نه راه پس.