«... برای آدم­هایی که شیفته­ی شورشند و از بی­تفاوتی در برابر هشدارهای
روح نقادشان عاجز، اسارت طولانی مدت کارگر نمی­افتد: شورشگر را چندین
سال در قفسی محبوس کن؛ یا از آن می­گریزد یا با زبردستی تمام و یا با کمک
خرت و پرت­های دم دستش خودش را می­کشد و یا وقت گذشتن از میله­های
آهنین بر اثر تکه پاره شدن بدنش می­میرد. مشکل اصلی اما طبیعت زایای این
عصیانگر است؛ طبیعتی که در بطن آگاهی بشر جا خوش کرده؛ یکیشان که
می­میرد، دوتای دیگر جای خالی­اش را پر می­کنند... تصور کن بتوانم کلید
همه­ی سلول­ها را بسازم. تصور کن سالیان سال در انتظار بمانیم. سالیان
متمادی و سپس آن­گاه که جهان به پنهان کردن این آدم­ها پشت میله­ها
خوکرده، آن­گاه که سنت و راحت طالبی به تمامی محذوفین، تمامی
ستمدیدگان، تمامی محبوسین حقنه شده و آنان را بدل کرده به محصول یک
نظام اجتماعی ذخیره سازی همگانی، به نسلی از حیوانات خانگی، به نژادی
از مبلمان و مومیایی­ها، آن زمان و فقط و فقط آن زمان آزادشان خواهیم کرد.»
دست آخر می­گوید:« برادر جان؛ جهان از آن ما خواهد بود.»
پسری که اسب آتیلا را ربود دومین رمان ایبان رپیلا نویسنده­ی معاصر اسپانیایی
است. او پس از کتاب اولش - یک کمدی پلید - اینک به سراغ روایتی استعاری
از دو برادر به نام­های کوچک و بزرگ رفته که در چاه ویلی گرفتار شده­اند و از هر
آن­چه دوروبرشان هست تغذیه می­کندد تا در کشاکش برای بقاء با جنون
بجنگند و تسلیم تاریکی نشوند.