روزی یه گوزن شمالی سر راه یه پسر بچه سبز میشه و پسر کوچولو توهم می‌زنه که این  گوزن حیوون خونگیشه و کلی قاعده و قانون وضع می‌کنه که یه حیوون خونگی خوب باید برای صاحبش چیکار کنه. بعد می‌بینه نخیر، گوزنه به راه خودشه، هر کار بخواد می‌کنه و توجهی هم به قوانین پسرک نداره:)))) بامزه بود در کل.
        

          مثل تمام کتاب‌های الیور جفرز یک شوخ‌طبعی و تلخی توامان داشت. یک شگردی که در قصه‌هایش پیدا کرد که هم برای بچه‌ها جالب باشد و هم برای بزرگسال. در تصویرگری هم همین‌طوری است و چون خودش هر دو را انجام می‌دهد ارتباط خیلی خوبی بین تصویر و متن همیشه برقرار است. مثل تمام کتاب‌های الیور جفرز دارد یک حرفی را پشت قصه‌اش پنهان می‌کند. حرفی که مهم است اما در لفافه است؛ یعنی هم می‌تواند باعث بحث بشود (چه کودک، چه بزرگسال) و مهم‌تر اینکه خیلی هم مهم نیست و خود داستان را می‌توانی لذت ببری. البته به عنوان کسی که قصه برایش خیلی زیادتر مهم است گاهی الیور جفرز نگرانم می‌کند چون می‌تواند در دسته‌بندی قصه‌های روشنفکرانه برای کودکان قرار بگیرد و اولیا/تسهیلگر نگذارند بچه ارتباط مستقیمی با قصه بگیرد و دنبال «مفهوم» باشند.