تجربه خوندن درباره کسی که ازش خوشت نمیاد، از زبان نویسنده ای که ازش خوشت نمیاد!
طی چندماه اخیر کتاب پپ گواردیولای گیلیم بالاگه رو خوندم  که درباره دوره مربی گری گواردیولا در بارسا بود، بعدا هم سیتی پپ رو خوندم که درباره  اوایل دوره مربی گری پپ در سیتی بود. از یک جایی به بعد یک اسب کنجکاوی ای من رو برداشت که درباره یکی مثل مورینیو چی می نویسن و دیدن دنیا از چشم بقیه و فلان.
خلاصه که این کتاب رو توی طاقچه بی نهایت گرفتم.
نویسنده کتاب یک روزنامه نگار ورزشی طرفدار چلسی و علاقه مند(شیفته) مورینیو هست که باهم معاشرت و مصاحبت هم داشتن. از اون جایی که حوزه فعالیت نویسنده بیشتر فوتبال انگلیس بوده، بیشتر محتوای کتاب به مربی گری مورینیو توی انگلیس اختصاص داره و از دوره رئال و اینتر فقط آمار و ارقام یا دیدارهای نویسنده با مورینیو رو می خونیم.
اول از همه سبک کتاب و تفاوتش با دوتا کتاب دیگه توجه ام رو جلب کرد.  مخصوصا با کتاب بالاگه که اون هم  درباره یک شخصه. بالاگه توی کتابش  در کنار ستایش پپ از تردیدها، ضعف ها و اشتباهات پپ هم صحبت کرده و نظر بازیکن هایی که با تلخی از بارسا رفتن رو آورده. این کتاب تا جایی که دلتون بخواد مورینیو رو ستایش کرده بود، آمار و ارقام موفقیتش رو آورده بود و روی اشتباهات داوری که به ضرر مورینیو بود دست گذاشته بود و واضحا عامدانه باخت هاش رو کم رنگ جلوه داده بود و خیلی از بی اخلاقی ها یا بازی های روانی علیه بقیه رو یا سانسور کرده بود یا از اون بدتر، با افتخار تعریف کرده بود! برام جالب بود که افراد با چطور شخصیتی چه شخصیت هایی رو تحسین می کنن.
و اما درباره خود مورینیو.... مورینیو یک آدم مشتاق موفقیت و دیده شدنه. درباره عملکرد خودش به آمارهای گل و پیروزی و جام اشاره می کنه نه سبک بازیش. با توجه به شرایط بازی و با هدف برنده بیرون اومدن سبک بازی انتخاب می کنه و ابایی از بازی کاملا دفاعی یا رفتارهای جنجالی کنار زمین یا توی کنفرانس خبری نداره.
از اون بیشتر، مورینیو آدمی به نظرم اومد که طاقت در مرکز توجه نبودن و جدی گرفته شدن رو نداره. پشت خیلی از حملات پر کنایه ش به این و اون همین جریحه دار شدن ناشی از  دیده نشدن و جدی گرفته نشدن رو می تونستم ببینم.  آقا این آدم نمی تونست علیه خودش یک کلمه حرف بشنوه و بهش برنخوره و  اون طرف مقابلش رو با خاک یکسان نکنه.  بعضی حرفاش علیه دیگران آخر کتاب نقل شده که گوشت تن آدم از خوندنش می ریزه.جالبه که هم به نظر خودش هم به نظر نویسنده همه چیز دنیا علیه مورینیو بودن که جام نگیره و برنده فلان عنوان نشه و بازیکن خوبی نخره و فلان و هیییچ گونه سوالی نداشتن که چرا یک نفر باید اینقدر باعث واکنش بقیه بشه! 
یک موقعیتی توی کتاب هست که به نظرم خلاصه شخصیت مورینیوعه! جایی که مورینیو با ال پاچینو ملاقات می کنه و باهاش سلفی می گیره. نویسنده میگه مورینیو شدیدا طرفدار ال پاچینو بود اما بعد از ملاقات شون  به نویسنده گفته بود ال پاچینو قد کوتاه بوده و صورتش خیلی چین و چروک داشته و مورینیو  تعجب می کرده که چرا یک بازیگر اینقدر پیر و پاتال بیشتر  مورد توجهه تا یک مربی موفق!
نکته جالب دیگه برخورد مورینیو با بازیکن هاش بود. از کتاب گواردیولا یادم بود که زلاتان ابراهیموویچ چطور درباره هردو مربی صحبت کرده بود و اینجا هم توضیح داده شده بود که چطور مورینیو به ارضای جاه طلبی بازیکن هایی که طبق خواسته هاش پیش می رفتن اهمیت می داد و چطور از جاه طلبی و فردیت گرایی بازیکن هایی که شیفته و مسحورش نبودن با تمسخر یاد می کرد و چطور بازیکن ها رو با همین سیستم تشویق و تحقیر تحریک می کرد که پیشرفت کنن و بازیکن هایی که رقابتی و جاه طلب نبودن یا خودشون می رفتن یا پس زده می شدن.
خب، نمونه جالبی از یک شخصیت و  سیستمی که حول محورش ایجاد می شه رو خوندم! تجربه جالبی بود.
پ.ن: در آینده از دو سال کارشناسی ارشد با نام دوره آشنایی با کلاغ های کور یاد خواهم کرد!