256 صفحه در 8 ساعت و ۱۵ دقیقه.
‌
.ما در «سوگواری در دوبلین» با نوعی از ادبیات طرفیم که چون آدم‌خواری درون‌گرا، از خود تغذیه می‌کند، که در دستان یک نویسنده‌ی کم‌تر خوش‌سلیقه و طنّاز، ممکن است تنها به یک ادای دِین معمولی به «جویس» و «بکت» یا بدتر از آن، به یک تور سیاحتی در یک قبرستان ادبی ایرلندی تبدیل شود اما، ما با «انریکه بیلا ماتاس» طرف حسابیم، از ممتازترین نویسنده‌گان اسپانیا که یک داستان معمولی را به روایتی تکان‌دهنده از روبه‌رو شدن با مرگ، با شور و اشتیاقی وسواس‌گونه به ادبیات بدل می‌کند.
‌
.کتاب‌های «بیلا ماتاس» معمولن آنقدر درگیر با کتاب‌های دیگر نویسنده‌گان هستند که آن‌ها را بدل به رمان-مقاله می‌کنند اما اشارات درونی «سوگواری در دوبلین» چنان شاکله‌ی غنی‌ای را تشکیل می‌دهند که لایه‌به‌لایه‌اش ادبیات است و «بیلا ماتاس» در آخرین یورش‌اش به جنگل ادبیات، گونه‌ی خوبی از روشن‌فکران رو به انقراض را با خود به خانه آورده: «ساموئل ریبا»، یک ناشر کتاب الکلی ۶۰ساله‌ی کاتالان که روزگار نشر کتاب‌اش به سر آمده و اینک، صداهایی آخرالزمانی می‌شنود که خبر از پایان قریب‌الوقوع عصر گوتنبرگ را در دوران تاریک چاپ دیجیتال می‌دهند و تصمیم می‌گیرد پس از دیدن رویایی که در آن خود را در دوبلین، شهری که تابه‌حال پایش هم به آن نرسیده اما در خواب مثل کف دستش می‌شناسدش، رویایی که او را به‌تسخیر خود در آورده، با همراه کردن سه‌تن از نویسنده‌گان قدیم‌اش، تشییعی اولیس‌وار را در روز «بلوم» در دوبلین راه بیندازد که در نهایت در قبرستان «گلاسنِوین» به پایان می‌رسد اما این پایان کار نیست...

.در «سوگواری در دوبلین» (عنوانی که از شعری از فیلیپ لارکین گرفته شده)، نام خیل عظیمی از نویسنده‌گانی که بر «ریبا» (والبته بر بیلا ماتاس) تأثیرگذار بوده‌‌اند را از نظر می‌گذرانیم اما این خواننده را به هوس آن نمی‌اندازد که به‌جای از نظر گذراندن این مراجع، به‌دنبال کتاب‌هایشان برود، چون «ساموئل ریبا» به‌اندازه‌ای که باید شاکی، باهوش و غیرقابل پیش‌بینی هست که تمام حواس خواننده را به خود بخواند. «انریکه بیلا ماتاس» در این رمان تکان‌دهنده و طنزآمیز و شاید بهترین رمان او، سفری را دنبال می‌کند که جهان‌های «جویس» و «بکت» و تمام نمادهای آن‌ها را به هم متصل می‌کند؛ ادبیات عالی و شواهدی از مشکلاتی که نویسندگان ادبی، ناشران و خوانندگان خوب با آن روبه‌رو هستند؛ مبارزه‌ی آن‌ها برای بقا در جامعه‌ای که ادبیات در حال از دست دادن نفوذ در آن است.