درباره ترجمه فرانسه ی کتاب:
می دانیم که شعر در ایران زنده است. شعرهای خیلی کوتاه عاشقانه، با ساختمانی نرم و سبک پا، که اوراق این دفتر دوزبانه را تشکیل می دهد. بغض عاشقانه با طنزی به غم آمیخته، یا تسخری به خود:
ما آب را 
برای گریستن 
نوشیده ایم 
با تغزلی نازک، استعاره وار، مصاحبت عالم و یار، میام راز تاریک احساس و جسم در هاله ای از نور خویش، بیان می شود:
چقدر باید شب باشم 
تا تو 
ماه باشی
اگر جسارت قیاس ذهنی را داشته باشیم در سنت فرانسه، این متون ما را به یاد آمیز لطیفی از روح تلخ و شیرین ژول لافورگ و قریحه عاشقانه ی پل الوار می اندازد. در ایجاز عناصر، در دستگاه کلمات قصار، اما توجه داشته باشید بدون گسستگی با روح بوستان سعدی و رباعیات خیام نیشابوری. باید گفت که خواننده از مزیدن غیر زمان (خارج از زمان) لذت می برد. در دو بیت، شاعر این مرثیه رسوب شده را به معشوق می سپارد:
در هر لحظه شعری ست 
شعر فراق تو