این مجموعه حاوی 93 داستان کوتاه درباره ی ضرب المثل های فارسی است که در سه بخش تیر، مرداد و شهریور تنظیم شده و به همراه ذکر زمان لازم برای قصه گویی و طرح سئوالاتی چند در پایان هر داستان به چاپ رسیده است. از جمله ی این داستان هاست: آش نخورده، دهن سوخته؛ از ماست که برماست؛ قبا سفید قباسفید است؛ الهی آقا آب بخواهد؛ به اصلش برگشته؛ مرغ یک پا دارد؛ اول چاه را بکن بعد منارش را بدزد؛ هم خدا را می خواهد هم خرما را؛ استخوان لای زخم گذاشتن؛ بنازم این سر را که تا به حال نشکسته؛ دزد باش و مرد باش؛ و بیگانه اگر وفا کند خویش من است. برای مثال در "آش نخورده، دهن سوخته"، روایت بازرگانی بازگو می شود که همسر وی آشپزی ماهر است. او آش های بسیار خوشمزه ای می پزد که همه آرزوی خوردن آن را دارند. بازرگان بارها شاگردش را به منزل دعوت کرده، اما شاگرد از پذیرفتن دعوت او سرباز می زند. تا این که روزی بازرگان مریض شده و از شاگرد می خواهد تا بر بالین او پزشک بیاورد. شاگردش نیز که از صبح به دنبال پزشک رفته، به هنگام ظهر به خانه ی بازرگان وارد می شود و همسر بازرگان با مشاهده ی شاگرد، او را به خوردن آش دعوت می کند. اما شاگرد به گذاشتن دست بر روی دهانش، می گوید که دندان درد دارد و نمی تواند آش بخورد. بازرگان نیز که شاگردش را در این حالت می بیند تصور می کند که شاگرد، آش را داغ داغ خورده و دهانش سوخته است و از این جاست که ضرب المثل آش نخورده دهن سوخته رواج می یابد.