این‌ که سایان (در کنار اطراف) تنها نشری هست که هرچی چاپ کنه دوست دارم چشم بسته بخرم (افسوس که سر گنج ننشسته‌م) به کنار؛
این که انتخاب رمان‌های شاخص تو این کتاب کاملا بی‌اشکال نیست و یه جورایی از هر نویسنده فقط یه رمان رو پررنگ کرده (لابد می‌خواسته زیاد به دیکنز و داستایفسکی رو نده)؛ اینم به کنار؛
 می‌شه گفت که کتاب کمابیش آیینه‌ی کتاب‌خونیِ خواننده‌ست، یا مثلا کارنامه اعمال! 
واسه من این‌جور بود که خیلی از رمان‌های کلاسیک شاخص رو خونده بودم، اما خیلی از معاصرها رو نه. حالا شاید این قضیه باعث شه برم بیشتر معاصر بخونم؛ البته بعد از اینکه چند تا کلاسیک دیگه خوندم!