با اینکه فیلم‌های علمی-تخیلی بخشی از بازار و وقت فیلم‌بینی را پر می‌کنند، برای خود من خواندن نمایشنامۀ علمی-تخیلی عجیب بود. شاید به خاطر اینکه فرض می‌کنم ادوات صحنه آن‌قدر پیچیده نیستند که بتوان صحنه‌ای با پیچیدگی ساخت اما مثل اکثر کتاب‌های علمی-تخیلی صرفاً تکنولوژی و پیشرفت نیست که اصل است و ارتباطات و ماجراهای بین انسان‌ها هم مهم است یا به نوعی دیگر تاثیری که تکنولوژی روی زندگی می‌گذارد. 
تمام نمایشنامه‌ها فضای تکنولوژی را به خوبی به تصویر کشیده بودند و این تفاوت آن‌ها با زندگی معمولی بسیار جذابیت زیادی داشت. هر کدام‌شان هم با دیگری تفاوت بود و اینکه می‌شود طیف بسیار بزرگی را دید برای خود من جذاب بود. 
تکنولوژی واقعاً پدیدۀ جذابی است. تکنولوژی لزوماً آخرین سیستم نیست. نمایشنامه‌ها برای دوران معاصر (2010) به بعد نیستند ولی ردپای تکنولوژی در آن‌ها بسیار مشهود است. قرار نیست موبایلی روی صحنه ببینیم اما می‌فهمیم که این جهان پیشرفته‌تر از قبل است و این پیشرفت در فضای صحنه و روایت چه نقشی ایفا می‌کند. 
نمی‌دانم چرا اما خواندن این آثار تلخی غریبی هم دارد. شاید به خاطر اینکه تکنولوژی هم در نهایت دردی از ما دوا نمی‌کند و روابط انسانی چیز بسیار پیچیده‌تری از روابط ما با ماشین است. از طرفی همیشه این نویسندگان نگاهی خوشایندی به تکنولوژی نداشتند و انگار «ماشینی شدن» بخشی از نگاه تلخ آن‌ها بود که به اثر هم راه پیدا می‌کند. 
بخشی از مخاطبین کتاب معمولاً آثار علمی-تخیلی نمی‌خوانند چون احتمالاً در زمرۀ آثار «سترگ» نیست. شاید خیلی غیرواقعی یا مسخره به نظر برسند. به نظرم این کتاب می‌تواند برای این افراد هم خوب باشد.