این نمایشنامه از غریب‌ترین تجربه های کتابخوانی‌ام بود و حتما برای درک بهتر باید یکبار دیگر بخوانمش. و البته این ناکامی در فهم چند دلیل دارد که در ادامه خواهم گفت. (دیگر ضعف نوشته را به این دلیل ببخشید)
قبل از هرچیز باید درباره‌ی این نویسنده و جایگاهش حرف بزنم که باعث شد سراغ این کتاب گمنام بروم.

اغوز آتای نویسنده‌ی بزرگِ اهل ترکیه است که به نظر برخی حتی بزرگترین رمان تاریخ ادبیاتِ ترکیه را نیز نوشته ( یا اگر نگویند بهترین قطعا یکی از بهترین های ادبیات ترک) : رمانِ Tutunamayanlar که امیدوارم مترجمِ کاربلدی این اثرِ عظیم را که به اولیسِ ترکی مشهور است و نه در ترکیه بلکه در دنیا به عنوان گنجِ بازکشف شده خوانده می‌شود ترجمه کند. البته به نظر کار بسیار سختی است.
اما ارزش این اثر هنگامی معلوم می‌شود که بدانیم اغوز آتای کتاب را در زمانی نوشت که ادبیات ترکیه چندان اثر قابل توجهی نداشت (داشت ولی کم داشت) و البته آثار این چنینی (مدرن یا پست مدرن) تقریبا اصلا نداشت و غم انگیز تر اینکه اغوز قصه‌ی ما از آن روشنفکران جلوتر از زمان خود بود که قدرش را ندانستند (همان رمان شاهکار در زمان حیاتش فقط یکبار چاپ شد) و بعد ها مجسمه‌ ها ساختند از پیکر خسته اش‌. 
اگر اینها را بدانیم بهتر با نمایشنامه اش برخورد می‌کنیم که شخصیت اصلی و افکارش نماینده‌ی اوست.

خلاصه داستان نمایشنامه را اینگونه میتوان تعریف کرد: معلمی به نام جوشکون بعد از بازنشستگی میخواهد به "هنر" بپردازد و کاری ماندگار انجام دهد کتابفروشی و ویلون نوازی و نمایشنامه نویسی را امتحان می‌کند و این سومی درگیرش می‌کند.
من می‌دانستم که این از شاهکار های اغوز آتای نیست و توقع اینچنینی را هم نداشتم که اینگونه هم شد. بزرگترین ضعفش به نظرم آشفتگی اثر است و ندانستن حرف حساب. از هر دری سخنی می‌گوید و چند جا نیز شعارهای مستقیم می‌دهد.
اما چند ایده‌ی درخشان داشت که واقعا قابل تامل بودند و میتوانست روی آنها کار کند و با تمام نکات منفی‌ای که گفتم باز اثر قابل توجهی است که چند حرف تکراری را به شکل تازه ‌ای بیان می‌کند و با این ایده‌ی ترکیب زندگی و نمایش و واقعیت و نقش بازی کردن نیز چند لحظه‌ی متفاوت می‌سازد.

متاسفانه من در خواندنش تمرکز درست حسابی‌ای نداشتم که بیشتر به دلیل پی دی اف بودن و کتاب الکترونیکی بود که کلا برای من غیرچاپی خواندن سخت است و البته در یک نشست نخواندمش و تکه تکه خواندم. و امتیازی که دادم را دست و دل بازانه دادم و باید یکبار دیگر نیز بخوانم تا شاید یادداشت و امتیاز را تغییر بدهم.