گفتم: «ای بابا، معلما که نباید زیاد جوش بزنن... یعنی هر وقت عصبانی بشن می تونن سر سه سوت سرِ محصلا یه بلاملایی بیارن دل شون خنک شه. بلانسبت شما باشه ما یه معلم جغرافی داشتیم از اون رذلای درجه یک بود. یه روز همچی به ما یه اردنگی زد که خدا شاهده تا دو روز نمی تونستیم درست بنشینیم. دِ آخه یکی نبود بگه بی شرف! واسه یه کت وشلوار بی قابلیت که چسبی شده، تو باید بزنی طفل معصوم مردم رو شل وپل بکنی؟ حالا شکر خدا یه پیکان داشت که مام بعدش سر تا تهشو خط انداختیم و بی حساب شدیم. ولی عرضم اینه که بالاخره معلم ها راه خنکی دلشون همواره، اما مای بدبخت چی؟ الان من با این آش خور عوضی چی کار می تونم بکنم؟ می تونم بزنمش؟ مردودش کنم؟ والدینش رو بخوام؟ فوق فوقش زنگ بزنم پلیس و یه نخی بدم، مثلاً بگم رشوه می گیره یا سر پست سیگار می کشه که چار روز اضافه خدمت تو پاچه ش کنن. ولی آخه اینم شد دق دلی؟ این واسه من پول جریمه می شه؟»
یه خنده ای کرد و گفت: «ما شالله، شمام کم هنرمند نیستی، جوون!»