«در جستجوی جرجیس»
در باب شعر نوجوان و معرفی یک شاعر خوب در این زمینه

 شعر کودک و به خصوص، شعر نوجوان خیلی کمتر از آنچه باید به رسمیت شناخته شده است. برخی صاحب‌نظران اصلا قائل به جداسازی شعر بزرگسال و شعر کودک و نوجوان نیستند؛ برخی اگر برای شعر کودک شأنی قائل باشند، برای شعر نوجوان قائل نیستند؛ برخی آثار با این که می‌توانسته در ردیف شعر نوجوان باشد، اما به خواست نویسنده زیر بار این عنوان نرفته. برای همین وقتی از یکی از کارشناسان خبرهٔ ادبیات کودک خواستم چند شاعر خوب شعر نوجوان معرفی کند؛ گفت سوالت مثل این است که از بین این همه پیغمبر،  سراغ جرجیس را گرفته باشی! 
شعر نوجوان و شعر بزرگسال، به زعم من مرزی بسیار باریک دارند تا جایی که می‌توان شعری را که ظاهرا برای نوجوان سروده شده به راحتی به بزرگسال هم داد؛ اما فکر می‌کنم  در باب شعر بزرگسال لزوما و همیشه چنین نیست. درک عناصر شعری شعر بزرگسال برای هر نوجوانی چندان ساده نیست. 
مجموعهٔ «منِ سبز، منِ آبی» از آن مجموعه‌های خواندنی است. شاعرش، صفورا نیری، کمتر شناخته شده؛ اما به لحاظ به کارگیری تخیل و عاطفه و آشنایی‌زدایی از مفاهیم تکراری، اشعاری عالی دارد. اشعاری از  این مجموعه را در ادامه می‌خوانیم:

«شیشه و قلب»
شیشه 
پرصدا و در هزار تکه می‌شکند
و دور ریخته می‌شود...
قلب
بی‌صدا و یک‌پارچه می‌شکند
و می‌ماند آرام و ملول 
در قفسهٔ سینه...

«حرف آخر»
خورشید 
بر همه یکسان می‌تابد،
مقصر تویی 
که زیر سایه‌بان ایستاده‌ای...

«مهربانی»
اسمت چه بود ؟
که لکه‌ای چنین شیرین
بر ذهنم باقی گذاشته
اما
مثل عطر، پریده از یادم...

نگاه و لبخند
     نام ندارند و
همین است که می‌مانند 
برای همیشه

در ذهن کسی
که هرچه را پس بزند
«مهربانی» را
 تا لحظهٔ پایان
مثل آب‌نباتی کوچک
کنار زبانش می‌نشاند و 
کامش را 
در تلخ‌ترین دقایق
مرطوب و شیرین نگاه می‌دارد...