کتاب ایرانیان و رویای قرآن پارسی روایتی فشرده است از پویایی زبان پارسی دری و پویش هزار و دویست سالۀ آن،  که از تلاش برای پایدارسازی و سامان‌بخشیِ هویت ایرانی آغاز می‌شود و به‌سوی بالندگی معنوی و ورجاوندی زبان پارسی دری فرا می‌رود.

بخشی از این تکاپوی هزار ساله را در تاریخ حیات سه ابرمتنِ پارسی (شاهنامه، مثنوی، دیوان حافظ) به مثابه پایدارترین رویدادهای فرهنگی ایرانی ارائه می‌دهد و تلاش دارد دستمایۀ معتبری برای فهم چگونگی و چرایی فـرَهمَند شدن یا نشدن ابرمتن‌های پارسی فراهم سازد.
کتاب می‌تواند گام کوچکی باشد برای پاسخ به این پرسش دیرینه که کدام شاهکار ادبی پارسی، رتبۀ والاتری دارد؟