در جایی از نمایش صدای آهستهمرد یا زن نمایش خواهد گفت:«تو از من گریزی نداری. من از لحظه ای کهچشم باز کردی با تو بودم. وقتی که راه رفتی؛وقتی که دهان باز کردی، در کنار تو می خوابیدم .با تو بزرگ میشدم. وقتی که بلوغ میشدیمن تنت را می کاویدمبر میل هایت چنگ می کشیدم... تو را در تقدیر ترشحات درونت اسیر کردم.با تو شکل گرفتم، شمایلی دوگانه و دو رویه که برهم چنگ می انداختند و هر دو از همان دورها می دانستیمکه یکی از ما دو باید ویران شود»و بدین گونه این هم آمیزی منحوس که می بایدبه ناچار از هم بگسلد، از مرزهای تن می گذردو به سر حدات روح پای می نهد و نشان میدهد این اجناس متمایز جنسیت- همچون نحوه هایی از بودن در جهان- آنگاه که به تقدیر ناموزون ترشحات درون درهم بیامیزد. خطای کبریایی آغاز میشود.