‎              از زمانی که بیکن و اسپینوزا مرده اند فلسفه چه بوده است؟ بیشتر آن به معرفت شناسی، الاهیات مدرسی معرفت، امور تخصصی و درون گرایانه منازعات عرفانی و درک ناپذیر در باره ی وجود جهان خارجی مربوط بوده است. هوشی که می توانست فیلسوف-شاه بسازد به تحلیل های فضل فروشانه له و علیه امکان این امر پرداخته است که آیا ستارگان و باکتری ها و همسایگان، اگر ادراک نشوند، وجود دارند. دویست و پنجاه سال است که «نبرد قورباغه ها و موش ها» در جریان بوده است، بی آن که نتیجه ی محسوسی برای فلسفه یا حیات داشته باشد و بی آن که برای هیچ کس جز ناشر سودی داشته باشد.این امر تا حدی تقصیر آن جمله ی ساده و تقریبا ساده لوحانه ی دکارت است، «می اندیشم، پس هستم». دکارت امیدوار بود که فلسفه ی خویش را با کمترین فرضیات آغاز کند؛ او تمام باورها و حتی اصول موضوع انسان را با «شک روشی» مورد تردید قرار داد و کوشید بر بنیان یک مقدمه، «می اندیشم، پس هستم»، نظام معرفتی منسجمی بنا کند. این همه را به فکر وابسته ساختن کار بسیار خطرناکی بود، مطمئناً هوشمندان نتیجه می گرفتند که بر این مبنا وجود امتیازی است اشرافی و بدبینان ممکن بود به اعتبار آن کل یک جنس را نه تنها از روح (آن گونه که واینینگر می گفت که از واقعیت نیز محروم سازند.