اینک که شاهکار شوپنهار، پس ازگذشت نزدیک به دو سده از نگارش و پراکنش آن، نخستین بار و بی هیچ میانجی بیگانه، از شکوهمندی آلمانی، به فرهمندی پارسی فراخوانده می شود، باید خواننده ای را به انتظار نشست که در اندیشه ی گذار از روایت دیگران و به انگیزه ی آموختن از آموزگار، دشواری ناگریز این ترجمه را تاب می آورد و کاه را به طلا ترجیح نمی دهد.