نویسنده در کسوت یک نقال وارد کار می شود. مقدمه می گوید. نتیجه گیری می کند. شعر می خواند. هیجان می دهد. تفسیر می کند. پند اخلاقی می دهد. همه کار می کند! دقیقا مثل یک نقال. و عجیب این که این روش به نظر من جذاب از کار درآمده است. نه آن قدر زیاد می نویسد که شعر گم بشود، نه آن قدر شعر می آورد که روند داستان گم بشود. شعری اگر می آورد، در قالب عبارت های روان ترجمه اش می کند. البته تصریحی به ترجمه ندارد! آن هم ترجمه تحت اللفظی! که منشش همان منش یک نقال است و شعری می گوید و توضیح می دهد به زبان خودش، با هیجان، حتی کلمات امروزی و داستان های امروزی را هم دخیل می کند برای توضیح و تفسیر. فایده این روش آن است که هم شعر در دست انسان است و هم ترجمه، البته نه ترجمه تحت اللفظی که انسان را از خوانش شعر بی نیاز کند. همین باعث می شود مخاطب شعر را بخواند و از آن بیاموزد و با آن انس برقرار کند کم کم. من که خیلی این نحوه از نگارش را پسندیدم. برای آشنایی با شاهنامه بنظرم روش خوبی است. 

کتاب مختصر است و حجیم نیست. رده سنی اش هم نوجوان به بالاتر است ولی نوجوانی که حوصله خوانشِ شعری که ممکن است کمی در آن گیر کند را داشته باشد! نه هر نوجوانی. 

نشان دادن قسمت های پنددار و نصیحت های فردوسی و ارتباطات رستم با خدای خود بنظرم از جمله ویژگی های خوب این کتاب است. نویسنده ارتباطات رستم با خدا و نقش آن در عبور از خان ها را به چشم مخاطب می آورد و صرف یک مناجات خالی رهایش نمی کند.

کتاب هم از لحاظ محتوا و هم از لحاظ روش، برایم جذاب است و به نظر قابل الگوگیری است.