تمامی ادارک ما از عالم به مقاصد ما ربط دارد.
اساسا ما عالم را مکانی برای انجام دادن امور میبینیم.
وقتی درمقابل سرکشی جهان کم می آوریم و ناتوان واقع میشویم نه میتوانیم قبول کنیم که از توانیی ما خارج است نه روش منطقی برای ان پیدا میکنیم پس روی می آوریم به تخیل و احساسات که ان هم نوعی (عمل) است اما بی ثمر.
اختیار و آگاهی یکی هست
برحسب روی و ریا انسان میخواد خود زا شیی فی نفسه کند و نقشی بازی میکند با اینکه میداند آن نیست تا بتواند از بار سنگین اختیار آزادنه رهایی یابد و به خود مارک چیزی بودن بزند و فی نفسه بپندارد
دیگران را که تهدیدی بر اختیار ما هستند میخواهیم مثل یک شی در نظر بگیریم
هم ستیزی شالوده اجتناب ناپذیز روابط است که به سه صورت بی توجهیی مازوخیسم و سادیسم در روابط منتهی میشود
انتخاب (روحیه جدیت) اینکه هدفی غایی وجود دارد و اعمال ما تکالیفی برای رسیدن به آن است نوعی فدا کردن هدف ها برای رهایی از اضطراب انتخاب است به معنی فرمان برداری منفعلانه ( که روی و ریا یا bad faith  هست)
انسان شور و شوقی بیهوده است.
ما با انتخاب ارزش هارا تعیین میکنیم
انسان پای بند به اخلاق انسانی صادق و بی ریا است که دور از bad faith میباشد
همستیزی کلی و غیر شخصی(هابزی) میان همگان وجود دارد که برخواسته از کمبود(یک امر ممکن است نه واجب) است
اگزیستانسیالیسم ایدئولوژیی فرعی در چارپوب مارکسیست است ایدئولوژیی که موثر و مساعد در تفکر است و مارکسیست دا درونی میکند
به نظر میرسد جذب اگزیستانسیالیسم شدن به معنای قرار گرفتن در مدار جاذبه نوعی حالت روحی یا حال(mood) است که مثل سارتر وقتی پای تفکر جدی به میان می آید لازم است حال را رها کنیم و از تو دست به کار شویم